Η σύγκρουση είναι σύμφυτη στον άνθρωπο και συναντάται σε κάθε εργασιακό /σχολικό χώρο. Εξίσου φυσική είναι και η τάση για φυγή ή για «μάχη». Αν όμως η σύγκρουση θεωρείται ως μια ένδειξη δυσλειτουργίας και παραμελείται η επίλυση της, όχι μόνο δεν παύει να υπάρχει, αλλά υπονομεύει το κλίμα στο σχολικό περιβάλλον και βλάπτει τις σχέσεις μεταξύ των εκπαιδευτικών, αλλά και μεταξύ μαθητών/τριών
Μήπως λοπόν η επίλυση συγκρούσεων δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μια ανεπιθύμητη διαδικασία, αλλά ως ευκαιρία για προσωπική ανάπτυξη και βελτίωση, για οικοδόμηση ισχυρότερων και ειλικρινέστερων σχέσεων, για τη δημιουργία μιας κουλτούρας που ενδυναμώνει καθηγητές/τριες και μαθητές/τριες;
Ενώ η αποφυγή μπορεί να είναι μια κατανοητή αντίδραση, η αποτελεσματική διαχείριση των συγκρούσεων μπορεί να ωφελήσει τα σχολεία βελτιώνοντας την ικανότητα για συνεργασία και επίτευξη κοινών στόχων και δημιουργώντας τις προϋποθέσεις, ώστε τα μέλη της σχολικής κοινότητας να μπορούν να διαφωνούν, αλλά και να συμφωνούν! Η ενθάρρυνση του διαλόγου και της διατύπωσης διαφορετικών απόψεων, η παραδοχή πιθανών λανθασμένων χειρισμών, η κατανόηση των συναισθημάτων της άλλης πλευράς είναι δυνατό να συντελέσουν προς την κατεύθυνση αυτή.
Η αποδοχή, αντί της αποφυγής, των προκλήσεων είναι ένα καθοριστικό βήμα στη διαδικασία βελτίωσης του σχολικού κλίματος. Με μια σταθερή, κοινή και διαρκή δέσμευση, τα σχολεία είναι εφικτό να θέσουν τις βάσεις για υγιή, συνεχή διάλογο, με ειλικρίνεια και σεβασμό.
Πηγές:
