Στη σύγχρονη σχολική τάξη, η πολιτισμική ποικιλομορφία είναι πλέον πραγματικότητα. Μαθητές/μαθήτριες από διαφορετικές χώρες, γλώσσες, θρησκευτικές παραδόσεις και πολιτισμικά υπόβαθρα μοιράζονται την ίδια σχολική καθημερινότητα. Όμως, αυτός ο πλούτος φέρνει μαζί του και προκλήσεις. Η συνύπαρξη μπορεί να είναι πηγή έμπνευσης, αλλά και αφορμή για παρανοήσεις, παρεξηγήσεις ή και συγκρούσεις, όταν τα παιδιά δεν κατανοούν το ένα τον τρόπο σκέψης του άλλου.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, η Σχολική Διαμεσολάβηση μπορεί να λειτουργήσει ως γέφυρα. Δεν πρόκειται απλώς για μια διαδικασία επίλυσης συγκρούσεων, αλλά για ένα εργαλείο που διδάσκει πώς να ακούμε, να σεβόμαστε και να συνεργαζόμαστε και να μην αποκλείουμε αυτόν/αυτήν που είναι “διαφορετικός/ διαφορετική” από μας.
Μέσα από τη Διαμεσολάβηση, τα παιδιά καλούνται να εκφράσουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους, αλλά και να ακούσουν τους/τις άλλους/άλλες χωρίς προκατάληψη. Κάθε παιδί μπορεί να μιλήσει για τις αξίες, τις συνήθειες ή τα “γιατί” του που ίσως δεν είναι γνωστά στους άλλους. Με το διάλογο, δημιουργείται ένα ασφαλές πλαίσιο, όπου δεν επιβάλλεται η ομοιομορφία. Όταν τα παιδιά αισθάνονται ότι η ταυτότητά τους δεν απειλείται, αλλά αναγνωρίζεται, είναι ευκολότερο να συνεργαστούν, να εμπιστευτούν, να συμμετέχουν στην εύρεση λύσεων. Κι όταν ο διάλογος διεξάγεται με σεβασμό, ασφάλεια και ίσους όρους και για τις δύο πλευρές, τα στερεότυπα υποχωρούν και υπερτερούν οι κοινές ανθρώπινες ανάγκες: η αποδοχή, η κατανόηση, η αγάπη.
Μαθητές/τριες που στο παρελθόν είχαν νιώσει περιθωριοποιημένοι/ες λόγω της καταγωγής, ενδυμασίας ή θρησκείας, μέσα από αυτή τη διαδικασία μπορούν να νιώσουν ότι η φωνή τους έχει αξία και οι συμμαθητές/τριές τους μαθαίνουν ότι υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι να ζεις.
Αυτό που κερδίζεται δεν είναι μόνο η αποκατάσταση μιας σχέσης, αλλά η καλλιέργεια της ενσυναίσθησης και η ενίσχυση της συνοχής μέσα στο σχολική κοινότητα. Ο Διαμεσολαβητής λειτουργεί ως γέφυρα – όχι μόνο ανάμεσα σε δύο παιδιά, αλλά ανάμεσα σε δύο κόσμους. Όταν τα παιδιά μάθουν να ακούν το άλλο χωρίς να φοβούνται ή να υποτιμούν το “άλλο”, δεν λύνονται μόνο συγκρούσεις, αλλά χτίζονται κοινότητες και το σχολείο γίνεται χώρος ανάπτυξης συνείδησης και όχι μόνο γνώσης.
[Φωτογραφία από Jocelyn Wong από το Pixabay]
